วัดรามประดิษฐ์

         ตั้งอยู่ที่ถนนพานิชสัมพันธ์ ริมฝั่งปากพนังฝั่งตะวันออก เคยเป็นวัดร้างจนกลายเป็นป่ารกชัฏมาก่อน ด้วยเหตุผล ในเรื่องการอพยพของผู้คน มาสร้างอุโบสถใหม่เมื่อปี พ.ศ. 2421 จากการบุกเบิกของท่านพระครูใหม่ (พระใหม่อินทว์โส) ใช้ชื่อว่า “วัดบ้านใหม่” ก่อนจะปรับเปลี่ยนมาเป็น “วัดรามประดิษฐ์” ในสมัยรัชกาลที่ 5

วัดเสาธงทอง

         ตั้งอยู่บริเวณถนนชายน้ำ ใจกลางเมืองปากพนังฝั่งตะวันออก เป็นวัดเก่าแก่สร้างในสมัยกรุงศรีอยุธยาตอนปลาย อีกส่วนมาจากตำนานการสร้างเมืองพระศรีธรรมโศกราช มาปี พ.ศ. 2293 วัดเริ่มสมภารรูปแรกมาช่วงปี พ.ศ. 2372 ในยุคสมภารทองด้วน ได้จัดทำเสาธงที่ทำด้วยไม้ตะเคียนยาวกึ่งกลางเสาธงมีการลงปิดทองปลายเสาเป็นฉัตรมีหงส์ทาสีทองชาวบ้านจึง เรียก “วัดเสาธงทอง” ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

วัดรัตนาราม (วัดบางบ่อ)

         ตั้งอยู่ปากพนังตะวันออก บริเวณถนนชายน้ำเริ่มจดตั้ง ในปี พ.ศ. 2482 โดยมีพระครูธีรานันทมุนีเจ้าอาวาสองค์แรก ในยุคก่อน พื้นที่แถบนี้กันดารชาวบ้านไปมาสัญจรไปมาลำบากชาวบ้านต้องทำพิธีกรรมทางศาสนาจึงต้องจัดสร้างวัดเพื่อประกอบพิธีกรรม โดยที่ไม่ต้องเดินทางไกลไปยังวัดต่างพื้นที่

วัดนันทาราม ( หลวงพ่อผุด )

         วัดสำคัญของเมืองปากพนัง ชาวบ้านเรียก วัดใต้ฝั่งออก เพราะตั้งอยู่ฝั่งตะวันออกของแม่น้ำปากพนังบริเวณถนนชายน้ำ มีหลวงพ่อผุด ซึ่งโผล่จากดินหลังจากปรากฏการณ์ฟ้าผ่า ใบปีพ.ศ. 2404 และเป็นที่สักการะของชาวบ้าน ปัจจุบันประดิษฐานอยู่ในศาลากลางน้ำ

วัดเขมวงศาราม (วัดใน)

         เดิมชื่อวัดใน ตั้งอยู่ในเขตปากพนังฝั่งตะวันออก เคยเป็นสำนักวิปัสสนามาก่อน จากการบริจาคของตระกูลวัฒนสุนทร ช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 มาใช้เป็นโรงเรียนสอนเด็กๆ ในชุมชน มีหลวงปู่ขาวเป็นที่เคารพสักการะของผู้คนในชุมชน

วัดสระแก้ว

         วัดเก่าแก่ที่สร้างมานานตั้งอยู่ที่หมู่ 1 ในเขตตำบลปากพนังฝั่งตะวันตก สร้างมาไม่ต่ำกว่า 300 ปี มีชื่อเรียกเปลี่ยนแปลงไปตามสภาพของพื้นที่ 4 ชื่อ คือ “วัดเกาะ หรือ วัดน้ำรอบ” เพราะที่สร้างเป็นสันเนินกว้าง มีทะเลอยู่รายรอบ  ครั้นเวลาผ่านไปกลายเป็นชื่อ “วัดช่องขาด” และเรียก “วัดป่าบัง” และเรียก “วัดสระแก้ว” ในปัจจุบัน

วัดคงคาสวัสดิ์

         ตั้งอยู่ฝั่งตะวันตก ริมถนนวารีสวัสดิ์ชาวบ้านเรียกวัดใต้ฝั่งตกมีรูปปั้นของพระหลวงพ่อยอดทองซื่อเป็นที่เคารพสักการะประดิษฐานอยู่ ถือเป็นวัดเก่าแก่ที่น่าจะสร้างมาประมาณ 150 ปีแล้วในช่วงสมัยรัชกาลที่ 3 ตอนปลายโดยชาวจีนอพยพที่เลื่อมใสในพระพุทธศาสนา

วัดนาควารี (วัดหูล่อง) 

         คาดว่ามีอายุไม่ต่ำกว่า 200 ปี ตั้งอยู่ฝั่งตะวันตก เดิมเรียก “วัดหูล่อง” ครั้งยุคพระยายมราช ( ปั้น สุขุม ) ดำรงตำแหน่งเป็นสมุหเทศาภิบาลมลฑลนครศรีธรรม -ราช ได้ขุดคลองลัดจากปากเนตร ผ่านเนื้อที่วัดสู่แม่น้ำปากพนัง ใช้ชื่อว่า คลองสุขุม หลังจากเปิดคลองแล้ว “วัดหูล่อง” ก็ได้เปลี่ยนชื่อตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา